حالا من مي خواهم از ابله بودن بگويم چون آرزوي ابله بودن دارم

آدمهاي ابله ساده اند و زود باور. هركس هر چه بگويد زود باور مي كنند چون انتظار دروغ ندارند!
آدمهاي ابله زود دوست مي شوند و دير دشمن. بي حساب عشق مي ورزند و در قلبشان جايي براي كينه و نفرت نيست. بي چشم داشت به هم نوع خود كمك مي كنند حتي به كسي كه بد خواه آنهاست و از نا مردي و نا مردمي ديگران عبرت نمي گيرند. زود شناخته مي شوند چون در پس واژه ها سنگر نمي گيرند. و همه جا اسمشان پاي حرفشان هست ولي ديگران از آسيبشان در امانند. هميشه قلب هايشان اندوه گين ولي غمهايشان درخلوت خود است و ديگران آنها را جز به شادي نمي بينند. و به چيزي دل نمي بندند كه از دست دادنيست پس زود مي بخشند و بخشيده مي شوند. آنچنان به نديده ها ايمان دارند كه گويي با آنها زندگي مي كنند. در روزها "چون بيننده اي در آنان نگرد، پندارد كه بيمارند و گويد بي شك در عقلشان خللي است حال آنكه بيمار نيستند. كاري بزرگشان به خود مشغول داشته." پيوسته خود را متهم مي كنند حتي در گناه كاري ديگران. از پشت خنجر مي خورند جايي كه هيچگاه انتظار نداشتند ولي پشيماني در كارشان نيست. آري هميشه در نزد ديگران محكومند


جدا از كنكاش حقيقت ها ، ابله بودن دوست داشتني است
آرزوي ابله بودن دارم