آهاي اهالي كناره هاي زندگي. تسبيح سياه من گم شده. نديدينش؟ جايي به دنبال من نبود؟ سراغم را نمي گرفت؟ همان تسبيحي كه سياهي دانه هايش تداعي آتش بود و عجيب براي من آرامش بخش. چه قلب سنگيني؟ حتي حالي از من نمي پرسد؟ برايش قصه ها مي گفتم. چون بچه اي آرام مي نشست و گوش مي داد.
از شما برايش گفتم. بو دني ميان نيستي. چون گرمايي ميان سردي كوير. گاه گاه بغض مي كرد و خيره به من نگاه. از دوستي برايش گفتم تا عشق. از دروغ تا نفرت. و از زندگي تا زندگي گفتم و گفتم ... تا خود به خواب رفتم. و چون بيدار گشتم ديگر نبود. آهاي اهالي كناره هاي زندگي تسبيح سياه من گم شده. نديدنش؟