اگركلامي به قاعده پاكبازان و راستبازان بگويم جز اين نخواهد بود كه عمر را با حسرت و افسوس به انجام رسانم اگر چشم مرادم رخ نگاري نديده باشد و لبانم لب ياري نبوسيده. و جز اين مصلحت ديدي ندارم « كه ياران همه كار بگذارند و خم طره ياري گيرند» كه به قول استاد
هر چه گفتيم جز حكايت دوست
در همه عمر از آن پشيمانيم
راستي به گمان شما كه خواننده نوشته هاي بي سرنوشت وگاه پرت و پلاي من هستيد، افسوس چگونه احساسيست؟؟