متاسفم كه اين حرفها را مي زنم ولي خب....
مي دوني انگاري هر وقت احساس به يقين مي رسد
ثمره اي جز تلخي ندارد!
شايدهم به خاطر همين هست
كه هميشه از يقين در ان چيزي كه حقيقت هست
و بايد پذيرفت فرار مي كنيم.
مي دوني يكي از پر مخاطره ترين لحظات زندگي هر انساني
ان لحظه اي هست كه مي خواهد
بين دو راهي عقل و احساس
يكي را انتخاب كند!
آن وقت هست كه آدمها يا آرمان گرا مي شوند
يا رئاليست و واقع گرا.
اگر ارمان گرا شدي بايد اهل مبارزه باشي و
آنقدر بجنگي كه تا به آرمانت برسي!
اگر واقغ گرا بودي بايد انقدر پتا نسيل آزادگي داشته باشي
تا با همه تلخيها كنار بياي و از خيلي چيزها در زندگي بگذري....
اما من يك توصيه به تو مي كنم
خوب گوش كن!
( steady state)در مورد بخش ماندگار زندگيت
آرمان گرا باش
آنقدر بجنگ تا به حقيقت ناب دست پيدا كني
ويادت باشه چيزي هست كه براي تو جاويدان باقي مي ماند!
مواظب انتخابت باش!
( transiant state ) و در مورد بخش گذراي زندگيت
واقع گرا باش و با آزادگي از كنار هيچ ها وپوچها بگذر
اين توصيه من بود ديگر خود داني.....