شما مثل باديد و من مثال صخره اي تنها! مي وزيد و از پيش من مي رويد. از شهر ها و مردمانش عبور مي كنيد. از سرد و گرم دشتها ي زندگي. و بسيار تو شه مي اندوزيد. ولي روزي اگر باز گذرتان به اين صخره افتاد، در جايي كه در حجم اندوه تنهايي پا بر جايي را مي توان آموخت، ديگر از پيشم نرويد! خواب عجيبي ديدم!اي دوست بخند! بر دور روزگار بخند !چون بسي كوتاه مي بينم بودني نه چندان نقد را!