دوش دور از رويت اي جان جانم از غم تاب داشت
ابر چشمم بر رخ از سوداي دل سيلاب داشت
در تفكر عقل مسكين پايمال عشق شد
با پريشاني دل شوريده چشمم خواب داشت
كوس غارت زد فراقت گرد شهرستان دل
شحنه عشقت سراي عقل در طبطاب(1) داشت
نقش نامت كرده دل محراب تسبيح وجود
تا سحر تسبيح گويان روي در محراب داشت
ديده ام مي جست و گفتندم نبيني روي دوست (2)
خود در افشان بود چشمم كاندرو سيماب داشت
زآسمان آغاز كارم سخت شيرين مي نمود
كي گمان بردم كه زهرآلوده زهر ناب داشت؟!
سعدي اين ره مشكل افتادست در درياي عشق
اول آخر در صبوري اندكي پاياب (3) داشت
_____________________________________________________________
1- تخته اي كه در گوي بازي استفاده مي كردند
2ـ )):
3- تاب وتوان