عينكم نيست
ولي
من در اين غربت ماتم زده بي عنيك
با سرود شادي
شادي از برگ درخت
شادي از بوي بهار
شادي از پر زدن پروانه
همه شب
صبح و غروب
روي قلب يك سرو
زير برگ يك كاج
روي چشم يك بوم
يا به روي رف تنهايي خويش
به تماشاي شما مي آيم
قصه ها مي گويم
كه بدانيم اين بار
نقاشي ماست
كه به ما مي نگرد
و از آن مي خورد افسوس،
كه چرا
لاي پستوي حسادت ها
يا به زير لگد انديشه
زندگي پيدا نيست

گويي هرچه دروغ بزرگتر باشد، احمق ها تعصب بيشتري روي آن دارند

كساني كه زندگي سخت تري دارند بيشتر از حس بودن و درك زندگي لذت مي برند