دلبرا بنده نوازيت كه آموخت بگو....؟؟؟؟

آرام باش! آرام! بي تابي نكن... سختي فلسفه زندگيت راخواهد گفت.
كودكيم را به ياد مي آورم. با امروز گويي لحظه اي بيش فاصله ندارد.
لحظه اي كه درآن چشمهايم را به شادي بستم! وبا اندوهي باز كردم...
لذت يكبار تاب سواري. جز اين تعبيري براي زندگي ندارم!
تعبير لطيفيست. تازك تراز پرواز كنجشك! دمي غفلت مي شكندش.......
آهاي آهاي! كجايي؟؟ با اين عمرهاي كوته بي اعتبار. غفلت گناهي
نابخشودنيست! چرا اين تابها بي سرنشين شدند! آري آري اين هم گوشه اي
از تاب سواري ماست...و گوشه اي از تاب سواري آن نقال قصه سرا!
كمي دقت كن اين تصوير من توست روي ديوار قهوه خانه.
اين هم داستان زندگي ما بر زبان او....

گردون، نگري ز قد فرسوده ماست
جيحون اثري ز اشك پالوده ماست
دوزخ شرري زنج بيهوده ماست
فردوس دمي ز وقت آسوده ماست

توكل به خدا سخت ترين بزرگترين و باارزش ترين كار دنياست
استاد راست مي گفت
« تكيه بر تقوا و دانش در طريقت كافريست
راهرو گر صد هنر دارد توكل بايدش»
چون بجز او كسي هميشگي در كنار ما نيست
« بنده پير خراباتم كه لطفش دائم است
ور نه لطف شيخ و زاهد گاه هست و گاه نيست»

زاهد ظاهر پرست از حال ما آگاه نيست
در حق ما هرچه گويد جاي هيچ اكراه نيست
در طريقت هر چه پيش سالك آيد خير اوست
در صراط مستقيم اي دل كسي گمراه نيست
تا چه بازي رخ نمايد بيدقي خواهيم راند
عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نيست
چيست اين سقف بلند ساده بسيار نقش
زين معما هيچ دانا در جهان آگاه نيست
اين چه استغناست يارب وين چه قادر حكمتست
كاين همه زخم نهان هست و مجال آه نيست
صاحب ديوان ما گويي نمي داند حساب
كاندرين طغرا نشان حسبة لله نيست
هركه خواهد گو بيا و هر چه خواهد گو بگو
كبرو ناز و حاجب و دربان بدين درگاه نيست
بر در مي خانه رفتن كار يك رنگان بود
خود فروشان را به كوي مي فروشان راه نيست
هر چه است از قامت نا ساز بي اندام ماست
ور نه تشريف تو بر بالاي كس كوتاه نيست
بنده پير خراباتم كه لطفش دائم است
ور نه لطف شيخ و زاهد گاه هست و گاه نيست
حافظ ار بر صدر ننشيند ز عالي مشربي است
عاشق دردي كش اندر بند مال و جاه نيست

هر چقدر اصول موضوعه زندگي كمتر باشه زندگي راحتر و لذت بخش تر خواهد بود