استاد علي تجويدي،پدر موسيقي ايران، درگذشت! استاد نوازنده اي زبردست، آهنگ سازي بزرگ و رديف داني كامل بود. سراسر زنگيم پر است از نغمه هاي استاد! روحش شاد و يادش گرامي باد!

عشق و طغيان خصلت آدميند و گناهي شرافت مندانه است كه بر خواسته از يكي از اين دو باشد

از دست نوازنده هاي كلاسيك خيلي دلخورم! مخصوصا اونايي كه باهاشون برخورد دارم! گاهي از خودم مي پرسم مگه مي شه يك نوازنده ويالن در موسيقي وطن خودش "ه" رو از "ب" تشخيص نده ولي سخت ترين قطعات كلاسيك رو بنوازه! جواب اغلب اونا رو هم مي دونم چيه. ولي همين آدم هاي با استعداد مي تونستند به داد موسيقي مملكت خودشون برسند. تكنيك ها و علوم مختلف رو روي موسيقي سرزمين مادريشون به كار برند. قطعات زيبا رو با لحن اين موسيقي بسازند. كاري كه .باخ كرد كاري كه بتهوون كرد. ولي افسوس ....

هر آدمي متناسب با روحيات و نوع تربيتش داراي ويژگي هاي رفتاري منحصر به خودشه! قضاوت هم كار درستي نيست. چون مطلقي وجود ندارد كه سنجش نسبت به اون انجام بشه. وقتي جو محيطي از درجه آزادي من بالاتر باشه، شايد دوست داشته باشم بيازمايمش ولي مي دونم كه در دراز مدت تاثير بدي روم مي ذاره.

كاش كه در قيامتش بار دگر ببينمي
كانچه بود گناه او من بكشم غرامتش

براي استاد مجتبي ميرزاده دلم گرفت!بارها از نزديك ديده بودمش! آرام بود و اعجاب انگيز و پر احساس مي نواخت
روحش شاد باد!

هم دوست خوبي هستي و هم معلمي بزرگ! تو را مي ستايم

من انسانم! شامل كامل ترين مجموعه از رفتارهاي حياتي. من معناي چريدن يك گاو را مي فهمم. حس فداكاري و مرگ آور يك زنبور عسل و يا تلاش نستوه يك مورچه. من درنده خويي يك شير را لمس مي كنم و حس وفاداري يك سگ را! من غرور پرواز عقاب را درك مي كنم و خود بزرگ بيني يك گربه را در خود ديده ام. در شب گردي با جغدها شريكم و حس خود خواهانه مادري را در يك كبوتر مي فهمم. من! من! من! حتي مي فهمم كه هستم! حتي مي فهمم كه ديگران هم هستند! من گاهي بودن ديگران را بر بودن خود ترجيح مي دهم! من عشق را، شهوت را و دروغ را آزموده ام. من رنگ را مي فهمم! حتي حسّ قرار دادي اظطراب آور يك چراغ زرد و حس كلافگي يك چراغ قرمز را. من تشبيه مي كنم! من تشبيه مي شوم! رابطه! رابطه! رابطه! من! من! من! با شعري ميان گل و پروانه رابطه ايجاد مي كنم. من در جمله اي، آسمان و زمين را كنار هم قرار مي دهم!من معناي تنهايي را مي فهمم. جاييكه فقط ضمير "من" وجود دارد

من چيستم؟ من انسانم

چه كسي خواهد ماند؟
چه كسي خواهد رفت؟
پير دُردي كش ما گرچه ندارد زر و زور
خوش عطا بخش و خطا پوش خدايي دارد

اذان بيات ترك! گويي از بهشت مي خوانند

اذان بيات ترك! گويي از بهشت مي خوانند

آرام باش و تنها! سر به زير و سخت! آزادي خواه باش تا عدالت جو! كه عدالت به خودي خود بي معناست! و آزادي به همه چيز معنا مي دهد حتي بودن من و تو

آرام باش و تنها! سر به زير و سخت

شايد اگر من هزار دليل داشتم كه از كسي بدم بياد، لا اقل به دوستي با او ادامه نمي دادم
تو چرا اين كار رو نمي كني؟
مي دوني؟ زندگي برام سخت شده

اميد زندي
در نگراني دوست داشتن را بفهم
وباز با صداي پرندگان به زندگي اميد وار شو

عينكم نيست
ولي
من در اين غربت ماتم زده بي عنيك
با سرود شادي
شادي از برگ درخت
شادي از بوي بهار
شادي از پر زدن پروانه
همه شب
صبح و غروب
روي قلب يك سرو
زير برگ يك كاج
روي چشم يك بوم
يا به روي رف تنهايي خويش
به تماشاي شما مي آيم
قصه ها مي گويم
كه بدانيم اين بار
نقاشي ماست
كه به ما مي نگرد
و از آن مي خورد افسوس،
كه چرا
لاي پستوي حسادت ها
يا به زير لگد انديشه
زندگي پيدا نيست

گويي هرچه دروغ بزرگتر باشد، احمق ها تعصب بيشتري روي آن دارند

كساني كه زندگي سخت تري دارند بيشتر از حس بودن و درك زندگي لذت مي برند

الا اي هم نشين دل كه يارانت برفت از ياد
مرا روزي مباد آن دم كه بي ياد تو بنشينم
جهان پير است و بي بنياد از اين فرهاد كش فرياد
كه كرد افسون و نيرنگش ملول از جان شيرينم

دو تا نكته رو مي خوام بگم. اول اينكه بعضي سختي ها در زندگي نعمتند چون روح آدمي را بزرگ مي كنند و مي تراشند . دوم اينكه اگر كسي رو دوست داري به اون اين اجازه رو بده كه به تو خوبي و نيكي كنه ودر ازاي آن حتما در صدد جبران نباش. بگذار كه از اين نيكي لذت ببرد

شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب
باز به پيرانه سر عاشق و ديوانه شد

خدايا من اشتباه كردم! خدايا من اشتباه رفتم ! اين بار فقط از تو مدد مي جويم

!در ميان اين همه هياهو وفرياد هاي بي سرنوشت تو آرامش را به من هديه مي دهي

گاهي تو زندگي ديگه كم مياري! شكستن سخته! به خدا سخته! گاهي ديگه نمي توني! انقدر بغض نشكسته دارم كه حدي براش نيست

وقتي نقش بازي نمي كنم و واقعا خودم هستم بيشتر احساس آرامش مي كنم

واقعا ً هم دوست كسيه كه به آدم مي گه زندگي يعني چي. حتي اگر در تمام طول آن هم با ما نباشه

زندگي يعني چي؟
خانه دوست كجاست؟

هيچ وقت در واقع زندگي فرشته اي وجود نداره كه حتي شده تا ساعت دوازده نيمه شب لباسهاي زيبا تن آدم بكنه! همه اين داستانها ي زيبا پايان هاي خوشي دارند ولي معنا ً تراژدي هايي بيش نيستند

وقتي مي فهمي كه تو اين دنيا كسي هست كه دوستت داره زندگيت عوض مي شه! و وقتي بعد از مدتها مي فهمي كه همه چيز دروغ بوده و او برايت نقش بازي مي كرده و يا .... شايد بيش از حد در هم بشكني

عَليك َ مِنّي سلامُ اللهِ اَبداً ما بقيتُ و بقيَ الليلُ والنهار. ولا جعلَ اللهُ آخر العهد مِنّي لزيارتِكُم

حتي روزهايي كه ديگر نيستم ولي ماه و خورشيد در چرخش جاوداني خويشند

عشق و شباب و رندي مجموعه مراد است
ساقي بيا كه جامي در اين زمان توان زد
با عقل و فهم دانش داد سخن توان داد
چون جمع شد معاني گوي بيان توان زد
از برادرم نصيحتي شنيدم
در زندگيت قانون طبيعت را نقض نكن و كاري نكن كه نيروهاي طبيعت بر عليه تو برخيزند و خود را معطل و سرگرم چيزي نكن كه دليلي بر آن نداري

فكر مي كنم امواج موبايل تاثير منفي داره! مدتي استفاده نمي كنم اگر كار ضروري داشتيد زنگ بزنيد خونه

اغلب آدمها فكر مي كنند كشف پوشيده ها سخت تر از ديدن آشكارهاست

يه وقت بند نياي مي گن كم اوردها! برو بچس بييان اينجا بريم برف بازي

دوست داشتن انسانها و لذت بردن ازهر چيز تا حدودي آموزشيست. اگر به آدمي ياد داده نشود ممكن است به خودي خود ياد بگيرد اما دير تر از موعدي كه بايد و شايد هم خيلي خيلي دير. بعضي ها را پدر و مادر مي آموزانند و بعضي بيشتر را جامعه و روابط اجتماعي

ديده نمي شوند، شنيده نمي شوند، لمس نمي شوند، چشيده نمي شوند و.... ولي باز هم به جستجوي آنها هستيم! چگونه فهميديم كه وجود دارند؟ فراتر از ديدن و شنيدن و... چيست؟
بعضي از تجربه ها بسط ناپذيرند. كسي كه رسيد فقط راه را مي تواند نشان دهد. اين تويي كه در گذر گاه بايد آن را چون تراشي نازك برصورت سنگي بزرگ ببيني و يا چون صدايي ضعيف در ميان همهمه اي شلوغ بشنوي

انِّ الراحل اليك قريبُ المسافه و انّك لا تحتجبُ عن خلقك الا آن تحتجبههم الاعمال دونك

از دعاي ابو حمزه ثمالي

به بار گاه تو چون باد را نباشد بار
كي اتفاق مجال سلام ما افتد

آتشي در سينه دارم جاوداني
عمر من مرگيست نامش زندگاني

عده اي در بيابان گرفتار گرما و سختي راه شدند
بعضي ماندند وبعضي به اميد آب به راه افتادند
بعضي از آنها به رود خانه اي رسيدند ولي رودخانه خشك شده بود
بعضي ماندند وبعضي باز هم به راه افتادند
... بعضي

آنچه انسانها را بزرگ مي كند تجربه روزگار است نه گذر آن! اگر آدم كم حافظه اي باشيم طبيعتا ديرتر بزرگ خواهيم شد

بزرگترين درس تاريخ آن است كه فروتن باشيم
ويل دورانت

اميد زندي! بعضي چيزا فقط براي تو ارزش دارند
اشتباه كردي
نبايد هرچيزي رو به هر كسي مي دادي
نبايد هر حرفي رو به هر كسي مي زدي

چيزي تو اين دنيا آرامش بخش تر از ايمان به تقدير نيست

عجيب دعاهاي ماه رمضان مستجاب مي شه

اينو يادم رفت بگم

آدم هاي ابله هميشه در انتظار به سر مي برند! و منتظر بودن صبر و طاقت انسان را زياد مي كند

حالا من مي خواهم از ابله بودن بگويم چون آرزوي ابله بودن دارم

آدمهاي ابله ساده اند و زود باور. هركس هر چه بگويد زود باور مي كنند چون انتظار دروغ ندارند!
آدمهاي ابله زود دوست مي شوند و دير دشمن. بي حساب عشق مي ورزند و در قلبشان جايي براي كينه و نفرت نيست. بي چشم داشت به هم نوع خود كمك مي كنند حتي به كسي كه بد خواه آنهاست و از نا مردي و نا مردمي ديگران عبرت نمي گيرند. زود شناخته مي شوند چون در پس واژه ها سنگر نمي گيرند. و همه جا اسمشان پاي حرفشان هست ولي ديگران از آسيبشان در امانند. هميشه قلب هايشان اندوه گين ولي غمهايشان درخلوت خود است و ديگران آنها را جز به شادي نمي بينند. و به چيزي دل نمي بندند كه از دست دادنيست پس زود مي بخشند و بخشيده مي شوند. آنچنان به نديده ها ايمان دارند كه گويي با آنها زندگي مي كنند. در روزها "چون بيننده اي در آنان نگرد، پندارد كه بيمارند و گويد بي شك در عقلشان خللي است حال آنكه بيمار نيستند. كاري بزرگشان به خود مشغول داشته." پيوسته خود را متهم مي كنند حتي در گناه كاري ديگران. از پشت خنجر مي خورند جايي كه هيچگاه انتظار نداشتند ولي پشيماني در كارشان نيست. آري هميشه در نزد ديگران محكومند


جدا از كنكاش حقيقت ها ، ابله بودن دوست داشتني است
آرزوي ابله بودن دارم

وقتي عيسي را شكنجه مي كردند با تعجب مي پرسيد چرا مرا مي زنيد؟

مي دوني ابله بودن يعني چي؟

احساس نمي كنم حالم خوب باشه
كجايي رفيق؟
مي ترسم نوشدارو باشي ولي بعد از مرگ سهراب